اگر که درد می کشیم به یار بی توجّه ایم           به نـسـخـۀ خــدایــیِ نـگــار بی توجّه ایم

به عشق یار دست از گناه خود نمیکشیم           به شیــوۀ درستِ انـتـظـار بی تـوجّـه ایـم

کـنـار جـاده با دل شـکـسـتـه ایـستاده ایم           ولی به حرف های آن سوار بی توجّه ایم

اگر هـنـوز شــاخـۀ دلــم ثـمــر نمی دهد           به برکت زمین و کشت و کار بی توجّه ایم

اگر خـزان گرفته روزهای سرد انتـظار           به مـعـنـی حـقـیـقـی بـهـار بی تـوجّـه ایم

هـزار بار خـوانـدی و هزار بار گفتی و           و مـا هـزارهـا هـزار بار بـی تـوجّـه ایم

گره به کارمان اگر که خورده علت این بُود           به دست های مـردم نــدار بی تـوجّـه ایـم

زیاد روی تـوبـه های ما حـساب وا نکن           که ما به قول و وعده و قرار بی توجّه ایم

فقط به شوق کعبۀ رخ تو بوده است اگر           به زخم ها و طعنه های یار بی توجّه ایم

به فکر شال مشکی و عزای مادر توأیم           به جنب و جوش عید و نوبهار بی توجّه ایم

غروب فاطمیّه را نمی دهم به صبح عید           گمان مکن به روضه های یار بی توجّه ایم